Hoezo te oud voor nieuw werk?
Afgelopen zomer sprak ik Wil, een vrouw die destijds enorme indruk op me maakte met haar positieve doorzettingsvermogen. Toen ik haar in 2009 leerde kennen was zij 55 jaar, en opnieuw zoekende na een baan gedurende twee jaar als management assistente in een zorginstelling.
Vóór deze laatste baan had Wil bijna 20 jaar gewerkt bij een grote supermarkt. Als herintreder kreeg zij daar de kans om door diverse interne opleidingen zich op te werken tot management assistent en projectmanager. Nu wilde zij graag een nieuwe baan als secretaresse of management assistente binnen de zorg of een leuke non-profit organisatie. Zij was zeer enthousiast en leergierig, stond open voor tips en suggesties, en vond steeds opnieuw vacatures die haar interessant leken.
Helaas volgde een vrij constante stroom afwijzingen, wat ze natuurlijk moeilijk vond om te incasseren. Maar dat deed ze wel; niet alleen ging ze door met solliciteren op advertenties, ook begon ze voorzichtig te netwerken en open sollicitaties te verrichten. Om voor zichzelf de balans goed te houden is ze op enig moment als vrijwilliger bij een WereldWinkel gaan werken, waar ze merkte dat ze haar energie en kwaliteiten weer kwijt kon en ze gewaardeerd werd door klanten en collega’s. Ook heeft ze tijd in haar agenda gereserveerd voor hobby’s, zodat ze genoeg positieve dingen in haar leven had om zich niet uit het veld te laten slaan en door te blijven gaan met solliciteren.
Medio 2010 werd haar doorzettingsvermogen beloond: een open sollicitatie viel samen met een sollicitatieprocedure, er volgden testen, gesprekken en vervolgens een jaarcontract als senior secretaresse bij een bureau voor psychische zorg. Na een korte inwerkperiode werd zij behoorlijk in het diepe gegooid door als enige niet-psycholoog in een nieuw opgezette vestiging elders verantwoordelijk te zijn voor alle secretariële taken. Met de haar kenmerkende daadkracht, vriendelijkheid en efficiency heeft zij zich hier in een aantal jaar opgewerkt tot office manager waarbij zij, nadat door uitbreiding behoefte was aan meer secretariële ondersteuning, leiding gaf aan enkele nieuw ingehuurde secretaresses. En waarbij zij overigens ook een rol had in die selectieprocedures. Ze heeft het hier enorm naar haar zin gehad.
Gehad ja; op het moment dat ik haar spreek is net bij een drastische reorganisatie haar functie komen te vervallen. Hoe vervelend ze dit ook vindt; het echt slechte nieuws is dat haar man ernstig ziek is en het ernaar uitziet dat hij op korte termijn zal overlijden. Toch zit er geen depressieve of terneergeslagen vrouw tegenover me. Warm, meelevend, nuchter, realistisch, ondanks alles positief ingesteld. Zelfs alweer solliciterend; met nota bene direct een uitnodiging voor een gesprek. Ze heeft haar map van ons traject enkele jaren geleden weer tevoorschijn gehaald, en is daarmee opnieuw aan de slag gegaan. Maar met alles wat er op dat moment in haar privé leven speelt, is dit niet het goede moment om aan een nieuwe baan te beginnen, dus het is goed dat dit nu niet door gaat. Tijd is opeens schaars…
Begin deze maand ga ik bij Wil langs. Haar man is inderdaad eind verleden jaar overleden, en dat is vanzelfsprekend in eerste instantie het belangrijkste onderwerp van gesprek. Hoe het is gegaan, die laatste weken en dagen, en hoe het nu gaat. Hoe weer door te gaan, het dagelijks leven weer in te richten. Daar kan ik natuurlijk vanuit mijn eigen ervaring over meepraten. Opnieuw bedenk ik mij dat dit soort ervaringen je letterlijk terugbrengen bij je overlevingsmechanismes; en bij Wil is dat wederom niet bij de pakken neerzitten, proberen zich te richten op positieve dingen in het leven. Dus naast het verdriet kan zij enorm genieten van haar kleindochter; is zij weer begonnen met pianospelen; en is ze ook weer gaan solliciteren.
Weldoordacht, vanuit de oprechte wens weer een aantal dagen per week buitenshuis aan de slag te gaan. En tegen alle statistieken in: op 62 jarige leeftijd heeft Wil het voor elkaar gekregen om een baan te krijgen voor twee dagen per week, als secretaresse bij opnieuw een organisatie voor psychologische begeleiding. Ze start half april. Met een geamuseerde glimlach zegt ze dat het vrijwel dezelfde brief is die we in 2010 hebben opgesteld en waarmee ze haar vorige baan heeft ‘veroverd’. En vertelt ze over het sollicitatiegesprek, waar haar gevraagd werd wat haar ambities zijn. Hoe ze er kennelijk in geslaagd is om degene voor wie zij gaat werken duidelijk te maken dat zij helemaal geen leidinggevende ambities meer heeft, maar er naar uitkijkt om ‘gewoon’ lekker twee dagen in de week secretarieel werk te doen. Ik ben, opnieuw, enorm van haar onder de indruk. Welnee, lacht zij. Als je maar wilt. Je moet wel écht willen. Er écht wat voor willen doen. Zo’n telefoontje plegen. Dat maakt kennelijk toch het verschil.
Wils nieuwe werkgever heeft het natuurlijk bij het rechte eind. Die gaat nog een aantal jaar enorm profiteren van haar inzet, haar daadkracht, haar nuchtere, bescheiden, vriendelijke no-nonsense efficiëntie. Net als haar toekomstige nieuwe collega’s en de cliënten van deze instelling. Ik verheug me nu al op de verhalen die ze straks gaat vertellen als we zoals afgesproken eens samen gaan wandelen.
Misschien overigens een goed idee over een tijdje deze werkgever eens te interviewen. Uiteindelijk kunnen positieve ervaringen met mensen als Wil wellicht helpen om ook andere werkgevers te overtuigen van de positieve kanten aan het inhuren van ‘oudere’ werkzoekenden. Want zeg nou zelf, hoezo ‘te oud’? Wil is het levende bewijs: gemotiveerd, kundig, vasthoudend, en misschien wel bovenal: zichzelf, gaat zij met enthousiasme nog een aantal jaar aan de slag. Dit verhaal verdient zeker over een aantal jaar weer een update!
Maart 2016
