Het belang van je veilig voelen.
Willem was mijn eerste cliënt als freelancer. Hij is dan veertig, geschoold als docent met overwegend werkervaring in het bedrijfsleven, waarbij het met name ging om leidinggeven en organiseren. Na een intensief oriëntatietraject waarbij we kijken naar zijn talenten en drijfveren, wordt voor hem duidelijk dat hij eigenlijk het liefst iets met coaching wil gaan doen. Dat wil hij zo graag, dat hij besluit om daar een opleiding voor te gaan volgen. Ondertussen solliciteert hij actief naar verschillende functies die meer in het verlengde van zijn oude werkterrein liggen. En wordt aangenomen in een leidinggevende functie in een totaal nieuwe omgeving, namelijk een bank. Ik ga na een aantal maanden daar bij hem langs om te vragen hoe het hem bevalt. Ik zie een enthousiaste man die met glimoogjes vertelt hoe hij zijn nieuwe baan aanpakt en waar het allemaal toe leidt. Hij heeft aanvankelijk behoorlijk geaarzeld of hij deze baan moest accepteren, omdat het zo anders was dan wat hij kende en ook bedacht had, maar hij heeft het reuze naar zijn zin. En de resultaten van zijn coachende stijl van leidinggeven bevestigen hem, dat coachen iets is dat hem goed ligt.
Door de jaren heen volg ik Willem, zonder dat we echt contact onderhouden, via de meldingen op LinkedIn. Hij maakt carrière bij de bank, en dat terwijl er natuurlijk in deze jaren continu reorganisaties zijn in deze sector. Het is bijna tien jaar later als ik hem uitnodig om iets te gaan drinken en bij te praten. Bijzonder: op het moment dat ik hem benader heeft hij net gehoord dat bij de laatste reorganisatieronde zijn functie wordt wegbezuinigd. Hij is zich dus opnieuw aan het oriënteren op ander werk. Het valt me op dat de manier waarop hij dat aanpakt, en de activiteiten die hij nu onderneemt, behoorlijk overeenkomen met hoe hij dat 10 jaar geleden deed.
De eerste tijd heeft hij het heel erg naar zijn zin gehad, bij de bank: hij leerde veel, had redelijk wat vrijheid, en boekte goede resultaten. Na een tijdje vertrok hij naar een regiokantoor, een stap omhoog die hem uiteindelijk minder goed is bevallen. Dat had alles te maken met de controlerende manier waarop hij daar werd aangestuurd en anderen moest aansturen. Dit kwam niet overeen met zijn visie van effectief leidinggeven, hij voelde zich behoorlijk belemmerd in zijn functioneren. En niet veilig. Een goed voorbeeld, hoe inhoudelijk leuk werk toch niet goed uitwerkt als de voorwaarden waaronder je moet werken niet bij je passen.
In die periode werd vervolgens zijn vrouw ernstig ziek. De combinatie problemen op werk én problemen thuis leidde bij hem gelukkig niet tot uitval, al was het natuurlijk wel een hele zware periode. Hij zag en nam de kans om over te stappen naar het hoofdkantoor, waar hij opnieuw met veel plezier werkte, en ook zijn kennis en vaardigheden als coach en trainer in kon zetten – want die opleiding had hij natuurlijk wel afgemaakt. Een aantal keer ontsprong hij de dans bij de reorganisaties; tot zijn functie uiteindelijk werd weggeorganiseerd. Heel erg rouwig is Willem daar niet onder. Hij weet wat hij belangrijk vindt in het leven, zijn vrouw is genezen, zijn kinderen gedijen, hij heeft twee handen die aan kunnen pakken, staat positief in het leven, en voelt vertrouwen dat het wel zal lukken om weer met iets anders aan de slag te gaan. Wellicht toch iets als zelfstandige waarbij hij de verschillende en uiteenlopende dingen die hij leuk vindt, kan combineren. Want daar heeft hij nog steeds goed zicht op.
Natuurlijk ben ik erg benieuwd wat voor herinneringen Willem heeft aan de tijd dat ik zijn coach was. Toch vooral, zegt hij, dat hij het gevoel had dat hij open, gelijkwaardig, respectvol tegemoet werd getreden. Niet werd veroordeeld. Dat de verantwoordelijkheid van wat hij deed, bij hem bleef liggen. Het was voor hem de eerste keer dat hij zijn ziel en zaligheid zo op tafel durfde te leggen. En dat is dus essentieel als je op zoek gaat naar wat je nou eigenlijk echt wilt gaan doen, dat je je veilig voelt om dat te doen.
Het grappige is, dat weliswaar met andere woorden dit bijna identiek is aan wat de volgende twee oud-cliënten die ik spreek mij vertellen. In eerste instantie noemen zij allebei ‘de klik’ die ze voelden. Daarop doorgevraagd noemen zij eerst belangstelling en respectvolle houding, maar uiteindelijk kwam het toch neer op: het voelde veilig. Ze voelden zich geaccepteerd, durfden zichzelf te zijn en te zeggen wat ze dachten. Open te zijn. Kennelijk is voor de mensen die met mij een traject zijn aangegaan, dat gevoel van veiligheid, zich geaccepteerd voelen van doorslaggevend belang geweest.
Willem en ik nemen afscheid met de afspraak elkaar wat beter in het vizier te houden, de komende tijd. Ik heb zo’n vermoeden dat hij over een tijdje weer leuke dingen van het loopbaanfront te melden zal hebben.
November 2015
