Genieten!

Scène 1
De ferry nadert de eilandjes voor de kust van Vancouver Island. De zon schijnt, de wind waait, ik sta nieuwsgierig aan de reling en neem dit nieuwe landschap in me op. De ene baai na de andere, eilanden en eilandjes vol bomen met hier en daar een huis er tussen, zowel aan het water als op heuvels. Aan de horizon bergen. Als we dichterbij komen zie ik door mijn verrekijker zelfs besneeuwde toppen. Een enkele keer zie ik een zeehond opduiken, verschillende keren volg ik de bewegingen van kwallen die ik liever niet zwemmend tegen zou komen maar vanaf de boot is het fascinerend. Hoewel de boot constant stampt en trilt voelt het alsof we over het water glijden. Wat mij betreft mag de overtocht nog uren duren!

Scène 2
Zodra ik de motor van de camper uitzet is het stil. Buiten hoor ik de wind hoog door de pines ruisen, een vogel roept en verder hoor ik niets. Het zonlicht beweegt, danst, zet de picknicktafel met banken in een halfschaduw. Het zonnescherm hoeft niet uit. We hoeven ook niets aan te sluiten, hier zijn geen voorzieningen, alleen maar natuur. Ik weet dat tien meter verderop precies zo’n kampeerplek is, maar ik kan ‘m nauwelijks zien. Met een flesje water uit de koelkast, een bakje chips en een boek ga ik buiten in een kampeerstoel zitten. Het boek blijft dicht. Er is zoveel te zien in het stuk bos achter onze kampeerplek. Zoveel verschillende bomen, struiken, mossen, tinten groen. Het zonlicht wordt steeds net iets anders gefilterd, waardoor het er continu anders uitziet. Ik zit in een natuurdocumentaire.

Scène 3
Alle 17 opvarenden zijn doodstil en kijken geconcentreerd naar het wateroppervlak voor de boot. Het enige geluid komt van de golven die tegen de boot slaan. Het is een hele vreemde stilte. Opeens wordt die doorbroken door het geluid van opspuitend water, onderdrukte kreetjes en het geluid van een humpback whale die zich proestend uit het water verheft om met een zompig en borrelend geluid weer in het water terug te glijden. Dit herhaalt zich een aantal maal. Alsof het in slow motion gebeurt, de rug die zich kromt, de staart die naar boven bolt en net niet of opeens toch helemaal uit het water komt, even zwaait en weer in het water glijdt. En daarna weer: onzichtbaar, tot elders een plotselinge fontein boven het wateroppervlak verraadt waar de walvis zich bevindt. Tijd staat stil.

Scène 4
Ik lig in bed. In verband met de beer die in dit stuk bos woont toch maar het raam naast me gesloten, maar door het openstaande dakluik hoor ik de golven breken op het rots- en kiezelstrand 15 meter schuin beneden me.

Scène 5
“Beer, kijk, beer, beer”. Ik stamel. Oudste, die naast mij zit, en ik kijken elkaar even opgewonden aan. “Beer!” roep ik nog een keer en dan is de bruine beer die voor mijn camper de weg op stapt alweer aan de overkant in een greppel verdwenen.

Scène 6
Met dochter op een muurtje genietend van lunch en het schouwspel voor ons: diep onder ons de zee die we net per ferry zijn overgestoken, aan de overkant wat bergen, een beetje schimmig en heiig. De zon schijnt fel op voor ons kleine zeilbootjes die tussen de eilanden door varen. Tussen ons en de zee ligt een enorme helling vol bomen. Op een gerucht draaien we onze hoofden naar de camper die aan onze andere kant staat geparkeerd en zien een groot hert met stevig gewei achter de camper vandaan lopen. Even aarzelend kijkend, dan in korte draf tussen de bomen aan onze kant van de weg verdwijnend. Korte betovering.

Scène 7
Ik zit op een bankje tegenover de camping, de Campbell River mondt hier in zee uit. De ondergaande zon tovert eindeloze variaties oranje, roze en paars  op de bergen aan de overkant van de rivier en op de onderkant van wat overdrijvende wolken. Zelden zo’n mooie avondlucht gezien.

Scène 8
A room with a view, zo voelt de plek waar we in Whistler op een camping staan: aan alle kanten bergen en uitkijkend op een dal vol bomen. Na een uurtje genieten van het uitzicht lijkt mist te ontstaan. Bergen verdwijnen, het dal verdwijnt. De spar net achter de camper lijkt voor een groot niets te staan. We zitten letterlijk in de wolken.

Scène 9
Even de laatste provinciaal park camping verkennend bevinden we ons ineens op een klein strandje voor een enorm meer omringd door steile, dicht beboste bergen met rotsachtige toppen. Op de achterste bergkam kunnen we duidelijk sneeuw zien liggen. Het water is glashelder. Net in het water is een grote verweerde boomstam aangespoeld en vastgelopen. Er hangt een lome stilte. Ik ga zitten op een grote kei. Je kunt mij parkeren, hier.

Ik kan zo nog wel even doorgaan. Deze overweldigende natuur in al haar grootsheid, weidsheid blijft mij imponeren, inspireren, helen, voeden… ik kan mij er eindeloos aan laven. Wat een heerlijke vakantie heb ik samen met mijn kinderen gehad! Dat samen, dat zijn natuurlijk ook diverse dierbare scènes… Dit jaar is er iets fout gegaan met de foto’s, maar gelukkig heb ik veel mentale foto’s van momenten als deze. En even in gedachten teruggaan naar zo’n moment, er echt weer even induiken – dat is opnieuw puur genieten!
Tip: beschrijf ook eens wat van die scènes. Stel je mentale foto’s scherp. Positieve gevoelens gegarandeerd. Zo kun je je op blíjven laden aan een vakantie die weer voorbij is. Nu Nederland weer op gang komt, de files weer gaan groeien en de stress weer gaat toenemen: houd je energieniveau in de gaten, zorg voor oplaadmomenten, geniet!

Nou vooruit, nog eentje dan, een stedelijke scène. Seattle. Op een groot veld staan twee enorme projectieschermen waarop live verslag wordt gedaan van het wereldkampioenschap Dota2 dat binnen in de Key Arena (ruim 17.000 zitplaatsen) aan de gang is. Het klinkt als een spannend verslag van een sportevenement in een taal die ik niet versta over een sport die ik niet ken. Het gejuich binnen wordt buiten overgenomen door de mensen die op het veld zitten te kijken. Uiteindelijk wordt hier een prijzenpot van ruim 20 miljoen dollar verdeeld. Gamen is topsport, lacht Oudste. Die lach…

Augustus 2016